Het thema van de week: Van zonneschijn naar storm, het lijden dat ‘men’ vreest?
Ik mocht deze week weer veel persoonlijke verhalen horen. En hoewel elk verhaal behoorlijk anders is, zat er ook hier een rode draad in. In de coach gesprekken ging het over uitspreken en doen. Als leidinggevende én als ondergeschikte. Dat ging dan bijvoorbeeld over loyaliteit aan de werknemer, die al jaren ook als leidinggevende veel gedaan heeft voor de organisatie. Alleen breken er andere tijden aan en nog belangrijker: het functioneren lijkt al een tijdje niet meer optimaal. En dan? Houden we vast aan erkenning van het verleden? En maar even uitzitten? Of toch doorpakken en de confrontatie aangaan?
Hoe moeilijk ook, ik adviseer(de) meerdere keren het laatste. Want doen alsof iets niet bestaat, kan dus eigenlijk niet. Velen zullen het ook zien van een afstandje alleen is de echte erkenning er bij de hoofdrolspelers nog niet op. Maar onder de tafel speelt van alles, zeggen we dan. Dus, zoals George Kohlrieser *) zegt: “de vis op tafel leggen”. Met alles wat er van kan komen en hoe heftig dit ook kan zijn. Die consequenties dragen, met een oprecht hart. Ik heb het vorig jaar ook gedaan en voel het nog steeds, maar ook de enorme opluchting als je je uitspreekt.
En dan naar de gesprekken van deze week. Er waren ook verdrietige en emotionele gesprekken. Gek of juist mooi genoeg komen ze ook steeds meer naar ons toe. Misschien wel omdat dát is waar wij in ons werk mee bezig willen zijn. De diepere laag. Juist om de boel op te klaren en vooruit te laten bewegen! Want ook al doen we vaak aan de oppervlakte een soort van relaxed, onder water speelt er veel meer. Een van de redenen waarom we dit najaar starten met een opleiding ‘systemisch werken voor managers’. Om te leren kijken naar patronen in je organisatie. Anders leren waarnemen, ook met je gevoel.
Gisterenavond mocht ik mee naar een voorstelling over het leven van Franciscus van Assisi. Behalve dat het mooi geschreven was door Edwin Schimscheimer, zat er een mooie boodschap in deze mini-musical. Franciscus koos voor een leven vanuit het hart en legde zijn materialistische rijkdom af. Een moeilijke en dappere keuze. Maar hij kon niet anders. Hij werd uiteindelijk stichter van de orde van de Franciscanen of minderbroeders. Die puur wilden leven in armoede naast de mensen staan, vanuit hun hart. Een moedige keuze waar hij de consequenties ten volste bleef dragen.
En dan deze week. We hechten veel aan zonneschijn. Terecht, die doet ons goed. En als er een storm komt, zetten we ons schrap. Tegenwoordig met weer alarmen en al. Maar mag het ook even stormen? Kunnen we die ook hebben met elkaar? Tegengas geven en gaan staan voor je eigen mening, je eigen verhaal? Ik merkte dat juist in contact gaan de mensen hielp in hun relaties. Het viel achteraf wel mee. Gaf verdieping aan de relatie. ‘De ander was toch niet zo slecht als ik dacht’ of ‘nu heb ik mijn vrijheid en leven terug’… kortom, het lijden dat men vreest is vaak vele malen groter dan de werkelijkheid. En ik denk dat angst ons zoveel weg houdt van zoveel moois: jou zelf en eigen leven. Dus, pak je zuidwestertje en doe je laarzen of stevige aan en ga erop af. Je hart volgen. Je zal zien dat het heerlijk opfrist!! Lekker uitwaaien.
