Meaningful Leadership Community

Deze blog hangt al een paar weken in de lucht. Een paar keer per week denk ik, hier moet ik eens over schrijven. Het is een soort mini proces in mijzelf. Maar wat ga ik dan opschrijven? Een relaas over rust en stilte…

Het begon bij mijn moeder, waar ik laatst ook al over schreef. Als ik daar ben dan moet ik óf klusjes doen die zijn opgespaard óf bijpraten over hoe het gaat met mij en het gezin. En soms, dan ben ik weer even het kind dat thuis komt. Dan zit ik en dan overvalt me soms wat moeheid. Mijn moeder heeft geen tikkende klok zoals mijn oma die had, maar de rust die er hangt is vergelijkbaar.

Geborgen voelen

Twee weken geleden kwam ik een bekende tegen die vertelde dat hij met zijn broer was gaan wandelen van hun ouderlijk huis naar het huis waar hun oma vroeger woonde. Gewoon, om herinneringen op te halen aan oma, aan de tafel met het kleedje, een soort tapijt, en een bakje koffie. En om weer even de rust te ervaren die haar huisje met zich meebracht. Het gaf een ‘altijd veilig’ gevoel om daar te zijn. Ook al was het er voor kinderen dodelijk saai, je voelde je daar even geborgen. In onze trainerstaal zouden we dat nu een secure base noemen, iets of iemand die er altijd voor je is.

Stil zijn

Ik heb zelf een heel wisselende verhouding met de stilte. Thuis of in de auto zet ik het liefste muziek aan en mijn stemming bepaalt dan het genre. Net zoals ik vroeger piano speelde. Mijn moeder kon altijd mijn stemming raden als ik aan het spelen was, verliefd of juist treurig. Mijn brein, of eigenlijk mijn hele lichaam, gaat best lekker op muziek. Het volgen van een ritme vind ik heerlijk. Ook al is het een hele diepe toon met een traag ritme van bijvoorbeeld een meditatie. Ik denk dat deze trillingen bij mijn inprent horen. Ik ben opgegroeid met het maken van muziek. Kom ik toch weer terug op de veilige basis. Wat jazzmuziek mij brengt is een veilig gevoel. In slaap dommelend op de achterbank van de auto, terug rijdend van familie bezoek. Neem een van deze parels van Dizzy Gillespie… 

Tijdens coachgesprekken of in trainingen hou ik juist enorm van de rust en kracht die de stilte meebrengt. Stilte is nodig om diepere lagen te voelen, wat wordt er eigenlijk gezegd én wat wordt er niet gezegd? Want als we naar onszelf willen luisteren gaat dat beter als we niet praten, maar juist als we stil zijn. Vaak vinden deelnemers het wel eng of spannend als er een stilte valt. Het niets zeggen of verdragen dat er even reflectie tijd is, dat zijn we niet meer gewend.

Niets horen is niet makkelijk

Voor mij geldt dat ook vaak nog. Als er geen actieve geluiden om me heen zijn, dan lijkt het alsof mijn brein extra aan gaat. Ideeën en gedachten komen en gaan. Bijna alsof ze willen zeggen: wakker blijven! En dan is er ook nog die moeilijk te onderdrukken neiging om even op mijn mobiel te kijken en een berichtje te sturen. Tijdens het wandelen, fietsen of hardlopen is het relatief makkelijker om weinig gedachten te hebben. De omgeving maakt genoeg geluid, van vogels tot auto’s of brommers. 

Maar écht niets horen is niet makkelijk. Je brein blijft wakker en geeft zich niet snel over aan alleen maar voelen en ruiken bijvoorbeeld. Bijna alsof het brein de stilte eng vindt… Soms lukt het me wel. Dat is heerlijk, alsof de tijd uren duurt,  ik weer thuis kom bij mezelf en helemaal oplaadt. Maar ja, zodra ik denk hoe lekker het is, ben ik er weer uit! Ik heb nog werk aan de winkel dus… 

Alleen al daarom kijk ik reikhalzend uit naar onze Meaningful Leadership Community sessie in december met Mirjam van der Vegt over de Kracht van Rust. 

Dat duurt dus nog wel even, maar dan heb ik nog wat tijd om te oefenen!  Ssst…

Zoals in mijn vorige blog al aangekondigd, zijn we deze week met de Meaningful Leadership Community in Kamp Vught geweest. We hebben nagepraat aan de hand van het boek van Viktor Frankl over ‘Man’s search for meaning’. Ter voorbereiding las ik het boek uiteraard goed door. Ik werd getroffen door de vele zinsnedes van deze psychiater en Holocaust overlever, die grote raakvlakken hebben met mijn werk.

Ik ga er een aantal van delen en laat ze voor de goede orde in het Engels staan. Het manuscript werd als eerste in het Engels vertaald. Viktor twijfelde overigens of hij het anoniem zou uitgeven of toch onder zijn eigen naam.

Wie of wat wacht op jou?

“The person who becomes conscious of the responsibility he bears toward a human being who affectionately waits for him, or to an unfinished work, will never be able to throw away his life. He knows the ‘why’ for his existence, and will be able to bear almost any ‘how’.”

Dit is zo’n belangrijke wijsheid! Wij werken hierin veel met het gedachtegoed van George Kohlrieser, het secure base leadership. Wat ben ik blij dat we hem naar Nederland haalden 3 jaar geleden!

Het leven nemen

We lezen verder:
“Two persons of would-be suicide. Typical argument – nothing to expect from life. Then they realize that something in the future was expected of them. One case: a child who adored him. The other was a scientist with unfinished books. They both could not be replaced – it could not be done by anyone else.”

“We had to learn ourselves and, furthermore, we had to teach the despairing men, that it did not really matter what we expected from life, but rather what life expected from us.’

En: 

“We had to focus on our tasks and stop asking the meaning. These tasks and therefore the meaning of life, differ from man to man, and from moment to moment. Thus it is impossible to define the meaning of life in a general way.

Hoe mooi is het om hierbij stil te staan: aangaan wat het leven van jou verwacht. Tijdens mijn vele familie systemische opleidingen, en recent nog bij Stephan Hausner, leerde ik veel over gezonde en krachtige mensen. Je ouders geven jou het leven en als kind neem je dit leven zo goed mogelijk. Hoe beter het kind het leven neemt, hoe gezonder het is. Het leven nemen met alles wat daarbij hoort, dat is dus voor iedereen anders. Als je (voor)ouders hun ‘huiswerk’ hebben gedaan, hun trauma’s hebben ‘aangekeken’, hoe minder je als kind op te lossen hebt.

Accepteren van consequenties

Voor wie of wat besta jij? Je kind(eren), je partner, je onderneming, het schrijven van een boek? En wat kost dat jou? Dat is het accepteren van de consequenties die bij jouw keuzes horen. Als je ervoor gaat, dan ga je ervoor. Je kan dan alle uitdagingen aan, oftewel: “you will be able to bear almost any how.”

Zelfs in de concentratiekampen waar Viktor was.

Op zoek naar zingeving? Begin dicht bij huis en kijk wat jij te doen hebt!

Vorig jaar rond deze tijd nam ik deel aan een initiatief van Sportrusten van Koen de Jong: samen dippen in het ijskoude water. Het viel bewust samen met de zogeheten Blue Monday, de schijnbaar meest depressieve dag van het jaar. Het doel was om te laten zien dat je onwijs veel mooie energie krijgt van het koudwater-dippen. Het initiatief trok veel aandacht van de landelijke pers. En dit jaar? Ik weet het niet, maar komend weekend zoek ik in ieder geval weer lekker het koude water op!

Het was een goed voornemen van Koen om de landelijke dipdag te introduceren. En nu? Het zit toch al in mijn systeem, dus ik heb de organisatie gevraagd of ‘we’ het weer doen dit jaar. Of was het een eenmalig goed voornemen? Veel mensen zijn toch aan het denken gezet. Of het een gewoonte wordt? We gaan het zien. 

Veranderen
Over goede voornemens gesproken, ontstaan die nu eigenlijk vanuit je hoofd of vanuit je hart? Volg je je ratio en ben je streng voor jezelf of volg je de flow en je gevoel? Of is het een combinatie van beide? Ik weet het niet goed. Mijn collega’s wel, die bedachten het gave CRAFT your life programma om mensen in organisaties aan te zetten om echt een stap te zetten voor zichzelf. En dat begint met essentiële vragen als: wat zou je echt willen veranderen? Hoe wil je dit aanpakken? Wat houdt je tegen? En vooral, welke doelen wil je behalen en welke belemmeringen staan je daarbij in de weg? Er valt zoveel samen, het  psychische, mentale en fysieke aspect kennen we wel. Maar soms zit het ook in de hoek van zingeving en zelfs spiritualiteit. Of alles wat stiekem ook heel veel impact heeft…onze emoties.

Juiste moment

Mijn goede voornemen is tweeledig. Ik wil nog meer vertrouwen op mijn gevoel, mijn intuïtie. Dat betekent gek genoeg dat ik minder moet doen en meer moet wachten op het juiste moment. Hier heb ik nog een leuke anekdote over. Ook wil ik dit jaar bewust stilstaan bij het manifesteren van alle goede gevoelens, ideeën en plannen. Daar kan ik nu mee aan de gang, want er staan zoveel mooie dingen op het programma! Volgende week starten we het Meaningful Leadership Jaar in Kamp Vught en praten we na aan de hand van het boek van Viktor Frankl over ‘Man’s search for meaning’. Ik mag begin februari een search conferentie mede organiseren van de Doendenkers, in de regio Barneveld. Daar gaan we het hebben over een gezamenlijke toekomst voor iedereen: wonen, werken, leven. Dit jaar verwelkomen we grote namen bij stichting Emovere, onder andere dr. Howard Schubiner en dr. Gabor Maté komen naar Nederland. Zij kunnen ons veel leren rondom traumawerk. En dan mogen we als Dutch Leaders nog bij tal van organisaties ‘gewoon’ ons werk doen: mensen helpen mens te zijn in hun werkomgeving.

Verbinding

Oh ja, de anekdote. In mijn vorige bedrijf werkten we vanuit verbinding samen met ondernemers uit ontwikkelingslanden. In samenwerking met SharePeople hadden we een mooie groep onderneemsters uit India en Afrika uitgenodigd in Amersfoort. Met een groep interim managers gingen we over verschillende vraagstukken sparren. Mooie vragen en adviezen werden uitgewisseld en de avond vloog voorbij. Totdat dé vraag voorbij kwam, vanuit een Nederlandse adviseur: ‘gaan jullie onze adviezen ook echt gebruiken?’. Een van de dames glimlachte en zei: ‘Jazeker’. Beetje ongeduldig kwam de vervolgvraag: ‘Wanneer dan’? Eenzelfde rustige glimlach volgde: ‘Als de tijd daar is’. En daar konden we het mee doen. 

Een goed voornemen is prima. Doe het als je het kan en als de tijd daar is.

Ik wens je een mooi 2024!

Afgelopen week was ik op bezoek bij mijn natuurarts waar ik al vele jaren regelmatig kom. Naast het feit dat zij me altijd heel goed helpt met mijn gezondheid, leer ik er elke keer weer nieuwe dingen. Soms kan ik die makkelijk onthouden en soms is het best complex. Maar altijd zo ontzettend logisch, dat ik denk: ‘dit zou iedereen moeten weten.’

Ik begreep dat mijn lever het zwaar had. En dat dit mede hoort bij deze periode. Het thema van deze periode van het jaar blijkt namelijk te gaan over de balans van buiten naar binnen. Van de warmte van de zon buiten naar de warmte van binnen. Meer tijd en ruimte voor reflectie en naar binnen keren. Als we dit als mensen goed doen, dan voelt het heel natuurlijk voor ons lichaam. Daar hoort aarden bij, grond voelen onder je voeten, onder je lijf. Alle indrukken en emoties even écht loslaten. Goed inademen maar ook weer uitademen. Als dat niet goed lukt, drukt dat ook op je lever.

Wijntje erbij

In deze tijd kan ik bij een wijntje ook goed loslaten, denk ik dan. Dit bleek wel te kloppen. ‘Gelukkig’, dacht ik. Toch een beetje motivatie voor mijn alcohol-liefhebberij. Wijn zou helpen om mezelf wat lichter te voelen en daarmee te zakken in mijn energie. Ook een vorm van reflectie, toch? Herkenbare beweging? Alleen… om meerdere redenen helpt het niet echt. Het is geen echte aarding en zet aan tot meer drinken bijvoorbeeld. Ik zal dus toch over moeten stappen op een ander ritueel. 

Ritme van de seizoenen

Over naar binnen keren gesproken, Jaap Voigt had daar dit jaar bij de Meaningful Leadership Community een heel inspirerend verhaal over toen we spraken over zijn boek ‘Leven & werken in het ritme van de seizoenen’. Volgens zijn filosofie begint de winter al op 4 november. Klik maar eens op de maand november van deze podcast. De periode van de nacht ingaan en wortelen in de aarde, een mooie uitdaging in deze tijd van veel werk en drukte om ons heen.

Genieten

Terug naar de adviezen van mijn natuurarts. Neem eens gal & leverthee zei ze. Dat zal veel mensen goed doen overigens in deze periode van het jaar. Ik ga er maar eens goed voor zitten, terwijl ik geniet van de duisternis. Wel met wat kaarsjes aan en een knisperend haardvuur. Want een beetje warmte doet ook mij goed… 

Ik wens je een heerlijke winter!

Meer weten over het programma van de Meaningful Leadership Community en hoe je lid kunt worden? Dat vind je op deze pagina!

We zijn in Rome. Voor mij een stad van uitersten. Letterlijk, want hier komen toeristen uit de hele wereld. We staan in de rij van de Sint-Pieterbasiliek tussen mensen van allerlei afkomst, mensen uit Hong Kong maar ook gewoon uit Stiens, Friesland. We schuifelen voetje voor voetje. Voor de één is het wachten een opgave, voor de ander een mooie manier om het overweldigende Sint Pietersplein in te laten dalen.

Het bezoeken van allerlei kerken doet me denken aan mijn vader en zijn generatie. Zij zijn opgevoed in een Rooms Katholiek gezin, waar Latijn een normaal gegeven was in de kerkdiensten. Ik ken het niet van die manier. Tegenwoordig kan ik er wel van genieten als ik in een klassieke bui ben. Het gaat me dan vooral om de klanken en de emotie die de muziek en het gezang bij me oproepen. Ik sta even stil en geef me er aan over. 

Het lijkt een beetje op mijn jeugd. Als ik achter de piano zat, kon mijn moeder mijn stemming raden. Boos, gefrustreerd of verliefd. Ik beeldde me in dat ik voor duizenden mensen aan het spelen was. Er even bij stilstaan en me dan mee laten voeren met de muziek die ik speelde.

Ik las in een prachtig initiatie verhaal over een gevaarlijke stroomversnelling in een rivier op Indiaans grondgebied waar de hoofpersoon in terecht kwam. Paniek, spartelen en toen het loslaten. Hij kwam onder rotsen in een bijzonder gat en net toen hij dacht dat dit het einde was, kwam hij boven. Het bleek een initiatie plek van de indianen. Alleen degenen die zich overgaven aan het leven, overleefden het...

Ik herken het van een rafting ervaring in mijn jeugd. Onder de raft terecht gekomen dacht ik dat ik het niet ging redden. Toch wel... door me over te geven. Het lijkt ook op het verhaal dat we lazen in de Chiesa di Santa Maria dei Miracoli. De legende leert dat een jong meisje gered is van verdrinking doordat ze bad tot Maria en uit de rivier gehaald werd doordat haar een tak werd aangereikt. Uit het niets...

Stilstaan en overgave vind ik moeilijk. Maar ik zie steeds vaker dat dit juist FLOW geeft. Minder voor meer. Ondanks de duizenden mensen hier om mij heen, voelt het ontspannen. Een mooie les deze week.

Kampvuur heeft iets magisch. Als ik in het donker naar de vlammen staar, dan lijkt het alsof de wereld even stilstaat. Het moment is dan puur en ik kan uren turen naar het vlammenspel dat zich voor mijn ogen afspeelt. De combinatie met de warme gloed maakt het helemaal af. Maximaal ervaren in het NU…

Vorige week mochten we onder begeleiding van mijn collega Jessica een kampvuur gesprek voeren. ‘We’ is in dit geval een groep deelnemers aan een leiderschapsprogramma. Samen met de begeleiders vanuit Dutch Leaders, luisterden ze naar een oud verhaal vanuit een oude wijsheid traditie. Eerst, welke lessen zijn hieruit te trekken? En daarna, wat is jouw verhaal dat je te delen hebt? 

Menselijk niveau

Het werd een hele mooie, intense avond. Ineens hadden we weer de gesprekken waar het echt om gaat. Over soms nare of heftige jeugdervaringen en hoe die een persoon hebben gevormd. En waarom je dus daarom nu het werk doet, dat je doet. Het bij elkaar inchecken op een diep menselijk niveau creëert een band die heel veel overstijgt. Muren vallen weg,  puur begrip en een oprecht gevoel van mens tot mens blijven over.

Levenslust

Als  begeleider werd ik me gewaar dat wij als mensen een beetje verleerd zijn om onze eigen verhalen te vertellen. Terwijl we graag naar anderen luisteren die ons inspireren. In onze programma’s vragen we Joseph Oubelkas bijvoorbeeld graag als inspirator. Zijn verhaal maakt enorme indruk, zonder uitzondering, elke keer weer. En ik zie hoe het vertellen van zijn verhaal, hem door de jaren heen heeft veranderd. Waar ik jaren geleden tijdens zijn verhaal zijn tranen voelde en zag, zie ik nu meer en meer de kracht van zijn levenslust. Prachtig!

Haardvuur aansteken

Wat is jouw verhaal? En met wie deel je dit? Nu de dagen weer korter worden en de avonden frisser aanvoelen, is dit een goed moment om het haardvuur aan te steken. En dan, in het NU, samen met elkaar starend naar het vuur staren je verhaal delen!

We zijn het waard om elkaar te horen. Het is er (de) tijd voor.