Deze blog hangt al een paar weken in de lucht. Een paar keer per week denk ik, hier moet ik eens over schrijven. Het is een soort mini proces in mijzelf. Maar wat ga ik dan opschrijven? Een relaas over rust en stilte…
Het begon bij mijn moeder, waar ik laatst ook al over schreef. Als ik daar ben dan moet ik óf klusjes doen die zijn opgespaard óf bijpraten over hoe het gaat met mij en het gezin. En soms, dan ben ik weer even het kind dat thuis komt. Dan zit ik en dan overvalt me soms wat moeheid. Mijn moeder heeft geen tikkende klok zoals mijn oma die had, maar de rust die er hangt is vergelijkbaar.
Geborgen voelen
Twee weken geleden kwam ik een bekende tegen die vertelde dat hij met zijn broer was gaan wandelen van hun ouderlijk huis naar het huis waar hun oma vroeger woonde. Gewoon, om herinneringen op te halen aan oma, aan de tafel met het kleedje, een soort tapijt, en een bakje koffie. En om weer even de rust te ervaren die haar huisje met zich meebracht. Het gaf een ‘altijd veilig’ gevoel om daar te zijn. Ook al was het er voor kinderen dodelijk saai, je voelde je daar even geborgen. In onze trainerstaal zouden we dat nu een secure base noemen, iets of iemand die er altijd voor je is.
Stil zijn
Ik heb zelf een heel wisselende verhouding met de stilte. Thuis of in de auto zet ik het liefste muziek aan en mijn stemming bepaalt dan het genre. Net zoals ik vroeger piano speelde. Mijn moeder kon altijd mijn stemming raden als ik aan het spelen was, verliefd of juist treurig. Mijn brein, of eigenlijk mijn hele lichaam, gaat best lekker op muziek. Het volgen van een ritme vind ik heerlijk. Ook al is het een hele diepe toon met een traag ritme van bijvoorbeeld een meditatie. Ik denk dat deze trillingen bij mijn inprent horen. Ik ben opgegroeid met het maken van muziek. Kom ik toch weer terug op de veilige basis. Wat jazzmuziek mij brengt is een veilig gevoel. In slaap dommelend op de achterbank van de auto, terug rijdend van familie bezoek. Neem een van deze parels van Dizzy Gillespie…
Tijdens coachgesprekken of in trainingen hou ik juist enorm van de rust en kracht die de stilte meebrengt. Stilte is nodig om diepere lagen te voelen, wat wordt er eigenlijk gezegd én wat wordt er niet gezegd? Want als we naar onszelf willen luisteren gaat dat beter als we niet praten, maar juist als we stil zijn. Vaak vinden deelnemers het wel eng of spannend als er een stilte valt. Het niets zeggen of verdragen dat er even reflectie tijd is, dat zijn we niet meer gewend.
Niets horen is niet makkelijk
Voor mij geldt dat ook vaak nog. Als er geen actieve geluiden om me heen zijn, dan lijkt het alsof mijn brein extra aan gaat. Ideeën en gedachten komen en gaan. Bijna alsof ze willen zeggen: wakker blijven! En dan is er ook nog die moeilijk te onderdrukken neiging om even op mijn mobiel te kijken en een berichtje te sturen. Tijdens het wandelen, fietsen of hardlopen is het relatief makkelijker om weinig gedachten te hebben. De omgeving maakt genoeg geluid, van vogels tot auto’s of brommers.
Maar écht niets horen is niet makkelijk. Je brein blijft wakker en geeft zich niet snel over aan alleen maar voelen en ruiken bijvoorbeeld. Bijna alsof het brein de stilte eng vindt… Soms lukt het me wel. Dat is heerlijk, alsof de tijd uren duurt, ik weer thuis kom bij mezelf en helemaal oplaadt. Maar ja, zodra ik denk hoe lekker het is, ben ik er weer uit! Ik heb nog werk aan de winkel dus…
Alleen al daarom kijk ik reikhalzend uit naar onze Meaningful Leadership Community sessie in december met Mirjam van der Vegt over de Kracht van Rust.
Dat duurt dus nog wel even, maar dan heb ik nog wat tijd om te oefenen! Ssst…
